Οι ποντιακοί
χοροί χορεύονται κυκλικά, όπως στα
χρόνια του Ομήρου,
σύμφωνα με τους
στίχους: 593-595 στη ραψ.Σ. της Ιλιάδας:
Δ.Η.
Οικονομίδης, πόντιος λόγιος
Ο δημοτικός παραδοσιακός χορός υπήρξε διαχρονικά ο πιο
περιεκτικός και δυναμικός τρόπος έκφρασης των ψυχικών χαρακτηριστικών ενός
λαού.
Ιδιαίτερα στους λαούς
της Μικράς Ασίας, που συμβίωσαν πολύ συνεκτικά μέσα στα πλαίσια της
βυζαντινής και οθωμανικής αυτοκρατορίας,
ο χορός και το τραγούδι διαμόρφωσαν τα πολιτισμικά και εθνικοτοπικά όρια της
κάθε λαότητας.
Οι Έλληνες του Πόντου ιδιαίτερα διατήρησαν τη χορευτική τους παράδοση σχεδόν ανόθευτη και
ανεπηρέαστη ,για τους ίδιους ιστορικούς λόγους, που διατήρησαν την γλώσσα και
τη μουσική τους.
Το στοιχείο, που διέσωσε την αρχαιοπρέπεια της
μουσικοχορευτικής αυτής έκφρασης, είναι το τρισυπόστατό της ,δηλαδή η τριπλή
διάσταση, που εμπεριέχεται στο ποντιακό χορόδραμα, γιατί αυτό εμπεριέχει την
κίνηση, τον ρυθμό και τη φωνητική μελωδία ( τραγωδία).
Αυτή η τρισδιάστατη έκφραση του ποντιακού χορού αποκαλύπτεται από την πολύ γνωστή παροιμία: έξ’ ας
σον χορόν πολλά τραγωδίας εξέρ’,
όπως επίσης και από το επίθετο (χοροντικόν), που συνόδευε πάντα τα τραγούδια: για πέει ‘μας έναν, δύο χοροντικά
τραγωδίας ή την παρότρυνση: για
παίξον έναν χοροντικόν τραγωδίαν.
Η πραγματικότητα για τους ποντιακούς χορούς είναι ότι όλοι
συνοδεύονται από τραγούδι εκτός από τον πολύ γρήγορο ρυθμό του χορού τρομαχτόν.
Αυτό μας επιτρέπει
σήμερα να διακρίνουμε, ποιοι είναι οι ποντιακοί χοροί, αφού μας είναι γνωστά αυτά τα τραγούδια, που συνοδεύουν τους
ποντιακούς χορούς και ονομάζονται
(χοροντικά τραγωδίας).